[Fic Yandere Creepypasta x Reader] พันธนาการรักอันตราย [รีไรท์]

'เกรเซีย มิสโซเดียร์' หรือก็คือ 'คุณ' คุณเป็นหญิงสาวเอเชียผู้ที่ทำงานเป็นยูทูบเบอร์ชื่อดังคนหนึ่งที่เกี่ยวกับซีรี่ย์แฟนสยองขวัญต่างๆ ในบางครั้งก็จะเป็นการทำคลิปเกี่ยวกับการโคบเวอร์หรือออกแบบท่าเต้นในแต่ละเพลงของคนอื่น และคุณยังเป็นผู้หญองที่มากความสามารถอีกด้วย

คุณเป็นคนร่าเริง ค่อนข้างเปิ่นๆนิดหน่อย รักอิสระ มีรอยยิ้มที่สดใสและไร้เดียงสา คุณเป็นมิตรกับทุกๆคนแต่ทว่าในขณะเดียวกันคุณเองก็มีความลึกลับเช่นกัน จนกระทั่งวันหนึ่งคุณได้ถูกพาตัวมาอยู่ในคฤหาสน์แห่งหนึ่ง....

พวกเขากักขังเธอเอาไว้ ไม่ให้ออกมาสู่โลกภายนอก...

พวกเขาเลือกที่จะโกหกเธอเพื่อไม่ให้เธอออกมาสู่โลกภายนอก

หากว่าเธอคิดพยายามจะออกไปข้างนอก...

พวกเขาก็จะพาตัวเธอกลับมาที่นี่...

การกักขังหน่วงเหนี่ยวนั้น...ทำให้เธอต้องคิดหาทางออกไปจากที่

แต่ไม่ว่าอย่างไรถึงเธอจะพยายามหนีออกไปมากแค่ไหน...

เธอก็จะต้องถูกตามตัวกลับมา และต้องอยู่ 'ที่นี่' ....

'ตลอดไป'

แรงบันดาลใจการเขียน

นิยายเรื่องนี้ ได้นำมาจากความฝันหนึ่ง เป็นความฝันเกี่ยวกับครีปปี้พาสต้า ซึ่งเกิดเหตุการณ์ฝันแบบนี้มาราวๆ 5-6 ครั้งแล้ว จนได้เกิดไอเดียว่าหากครีปปี้พาสต้านั้นกลายเป็นยันเดเระที่หวงของรักจะเกิดอะไรขึ้น พวกเราจะได้เห็นฉากอาการยันของแต่ละคนที่แตกต่างกันออกไป

คำเตือน

นิยายเรื่องนี้ Not Drama ไรท์ไม่ชอบเรื่องดราม่าแนวละครไทย นางเอกเจ้านํ้าตาคอยให้พระเอกมาปกป้อง พระเอกโง่งม นางเอกไร้เหตุผลที่พระเอกมาช่วยแต่ก็ยังไปยั่วโมโหแล้วกล่าวหาเขา บลาๆๆๆ สารบพัดพวกนี้ NO!! ไรท์ชอบนางเอกที่สามารถช่วยตัวเองได้ นางเอกที่มีความออกแนวนางร้าย แต่ไม่ได้หมายความว่าเป็นนางร้ายไปเลยนะ หมายถึงถึงจะเป็นนางร้ายแต่ก็เป็นคนดี ไรท์ไม่ได้อคติพวกละครไทย แต่มันเห็นแล้วขัดใจและก็รู้สึกหมั่นไส้

โดยเฉพาะนางเอกที่ดูแบบสีขาวบริสุทธิ์จัดๆอ่ะ แบบว่ามีเมตตา อีกฝ่ายทำร้ายตนมามากมายขนาดนั้นทั้งกลั่นแกล้ง ใส่ร้าย แย่งพระเอก แต่ก็ยังคงให้อภัยพวกเขาและยอมให้อีกฝ่ายได้มีความสุข ค_ย!! พ่_งมึงดิ นี่คือเหตุผลที่เจ๊ไม่ชอบนางเอกประเภทนี้เท่าไหร่ ส่วนหนึ่งเพราะว่าคนดีแบบว่าดีจริงๆแบบ..ดีจัดๆอ่ะ ดีจนไม่รู้จักคำว่าแยกแยะ มักตกเป็นเหยื่อให้คนเลวได้ใช้ประโยชน์ สุดท้ายเป็นไง บางคนก็ตายห่า บางคนก็มานั่งเสียใจภายหลัง ถึงเจ๊จะมองว่าสมควรแล้วผลของการเป็นคนดีจนไม่รู้จักแยกแยะแต่เจ๊ก็สงสารเหมือนกันแหล่ะ แล้วไหนจะอีนางเอกเจ้านํ้าตาอีก ส่วนใหญ่เจ๊จะเห็นตามเกมโอโตเมะ บอกตรงเจ๊หมั่นไส้มาก หรือเกมโอโตเมะเป็นส่วนใหญ่หรือส่วนน้อยที่จะมีนางเอกออกแนวใสๆไร้เดียงสา พอมาทำเป็นนิยายปุ๊บ อืม...พวกพระเอกมันโง่ไปหลงมันได้ไงวะ อีแค่สะดุดล้ม แค่แผลถลอกเมิงก็ร้องให้บีบนํ้าตาต้องให้คนมาช่วย มองจากบนจักรวาล(?)ตรูยังดูออกเลยว่าเมิง 'ตอแ_ล'

เจ๊ไม่อคติหรอกนะถ้ามันจะมีคนนิสัยแบบนี้จริงๆบนโลก แต่เจ๊แค่ไม่ชอบ เพราะคนดีสีขาวมันตกเป็นเหยื่อง่าย เป็นสีเทาอ่อนๆหรือแท้ก็ไม่ว่าเพราะประเภทนี้ถือว่ายังรู้จักแยกแยะว่าควรหรือไม่ควร แต่คนดีๆสีขาวที่ปล่อยให้คนเลวทำร้ายตัวเองบ่อยๆแล้วไม่รู้จักหาทางแก้ตัวหรือหาทางช่วยเหลือตัวเอง ไม่ก็หาเพื่อนมาช่วย(หมายถึงเพื่อนดีๆนะ)พอเพื่อนแนะนำดีๆก็ไม่เอา เจ๊ขอยกสิ่งนี้ให้เลยจ้าาา//ชูนิ้วในตำนาน

เรื่องนี้รีดเดอร์จะต้องรับบทเป็น 'เกรย์ มิสโซเดียร์' สาวน้อยวัย 20 ปี แต่หน้าเด็กราวเด็ก ม.1(?) บ่ต้องห่วง โลลิถูกกฎหมายแน่นอนรีดเดอร์ แต่ก็ยังคงบอกคำเดียวว่า 'คุกๆๆๆๆๆ'----(?)

นิยายเรื่องนี้ตรงตามชื่อคือ Yandere รีดเดอร์คงรู้จักคำว่ายันเดเระเป็นอย่างดี ในนิยายเรื่องนี้จะเหมือนแหล่งรวมเหล่าเดเระทั้งหลายแหล่มารวมกันเลย แต่ก็เป็นยันเดเระทุกคนแหล่ะ ถามว่าชื่อเรื่องมันดราม่ามั้ยก็ดราม่าแต่ไม่ได้ดราม่าแบบนั้น เพราะถึงชื่อเรื่องจะดราม่าแต่มันก็ยังมีความฟินอยู่หลายคู่(?)---

นิยายเรื่องนี้ 'ฮาเร็ม' นะจ๊ะ แต่ละคู่บอกเลยว่าจะเหมือนแหล่งรวมนิสัยเดเระ(แต่บางคนก็ไม่เดเระ แต่แอบเป็นยันเดเระ---) รับรองรีดเดอร์จะต้องฟิน....ถ้าไม่ติดว่าชื่อเรื่องน่ะนะ---

ไรท์คนนี้ก็คือไรท์สมายเอง พอดีว่าน้องซากิไม่เขียนนิยายแล้ว ตอนนี้น้องเข้าเรียนอยู่ เจ๊เห็นว่ายังว่างเลยถือโอกาสมาเขียนแม่ม--แอ้ก--//โดนเตะข้อหาอู้

แค่กๆ ใครรู้จักเจ๊สมายก็จะรู้ว่านิยายของเจ๊มันมีทั้ง SCP Creepypasta Undertale บลาๆๆ จ้าาาา

คุยกับไรท์รอบที่ 2

อย่างที่ทราบกันดีว่าไรท์จะทำการรีไรท์เนื้อเรื่องใหม่ทั้งหมด และตอนนี้เจ๊ไรท์ได้ทำการรีไรท์ไปถึง 2 ตอนแล้วจ้าาา คงจะเห็นกันแล้วนะว่าเนื้อเรื่องมันเปลี่ยนไปจากเดิมมาก แต่ยังไง...คติประจำนิยายเนื้อเรื่องนี้ก็ยังคง....

นางเอกใสๆ แต่ไม่ 'ทึ่ม'

นางเอกอ่อนแอ แต่ 'เข้มแข็ง'

นางเอกซื่อบื้อ แต่ 'เจ้าเล่ห์เงียบ'

นางเอกไร้เดียงสา แต่ไม่ 'โง่'

นางเอกดูเรียบร้อย แต่ 'ร้ายเงียบ'

นางเอกภายในอาจดูร้าย แต่ก็ 'ไม่เคยคิดร้ายกับใคร'

นางเอกแม้ไม่คิดร้ายกับใคร แต่ก็ไม่ควรไป 'ลํ้าเส้น'

นางเอกอาจเป็นสีขาวบริสุทธิ์ในสายตา แต่เป็น 'สีเทา'

นางเอกอาจขี้กลัว แต่ 'มีสติ'

นางเอกอาจยอมรับในสิ่งที่ทุกคนเป็น แต่ก็ 'ไม่ทั้งหมด'

นางเอกดูเห็นแก่ตัว แต่ก็ 'มีเหตุผล'

นางเอกมีความอดทนสูง แต่ก็มี 'ขีดจำกัด'

นี่...คือนิยามของนวนิยายเรื่องนี้และหลายๆเรื่อง

ในขณะที่อ่านก็อย่าเพิ่งหัวร้อนกันนะจ้ะ เพราะถ้าไม่ทำแบบนี้มันก็ไม่สนุกถูกมั้ยล่ะ~~

คำถามที่อาจจะมีคนสงสัย (อาจจะนะ)

"มีพาสต้าบางตัวได้ถูกดึงออกไปแล้ว แต่ทำไมถึงยังคงนำมาแต่งอีกล่ะ ทำไมถึงไม่ตัดพวกนี้ออกไปเลย มีบางคนเอาโทบี้ออกจากเรื่อง แต่ทำไมคนอื่นถึงยังเขียนให้โทบี้ยังอยู่อีก?"

-หลายๆคนคงพอจะทราบว่า ทิคกี้โทบี้ ได้ถูกนำออกจากครีปปี้พาสต้าแล้ว บางคนคงทราบแล้วว่า คล็อกเวิร์ค เองก็ถูกดึงออกเช่นกัน แต่ก็ยังมีคนที่นำพวกเขามาอยู่ในเนื้อเรื่อง ส่วนใหญ่พวกเขาจะไม่ได้อ่านจากต้นฉบับของวิกิพีเดียของอังกฤษเพราะพวกเขาจะเขียนตามกระแสหรือตามความนิยม หรือตามแฟนอาร์ตที่เขาลงกัน ไม่สนใจว่าพวกเขาจะถูกดึงออกหรือไม่ แต่หากมีคนรู้ว่ามีพาสต้าบางตัวถูกดึงออกก็จะดึงตาม แต่ในขณะเดียวกันมันยังมีอีกหลายคนจำนวนมากที่ยังคงนำพวกเขามาเขียน

หากคุณต้องการจะนำทิคกี้โทบี้ออกจากเรื่องจริงๆ แต่กลับยังมีแมสกี้กับฮู้ดดี้อยู่คุณควรที่จำนำแมสกี้และฮู้ดดี้ 'ออกไปจากเนื้อเรื่อง' ซะ เพราะทั้งสองคนนี้ไม่ใช่หนึ่งในครีปปี้พาสต้ามาตั้งแต่แรกแล้ว และตัวประหลาดที่รูปร่างคล้ายสเลนเดอร์แมนในเรื่องของแมสกี้และฮู้ดดี้ก็ไม่ใช่สเลนเดอร์แมนด้วย และเมื่อแมสกี้กับฮู้ดดี้ไม่มี โทบี้ก็ไม่มีแน่นอนก็ไม่มี 'The Three Proxies' และแน่นอนคุณควรเอาคล็อกเวิร์คออกไปจากเนื้อเรื่องด้วย เพราะคล็อกเวิร์คก็ถูกดึงออกเช่นกัน แล้วถ้าดึงออกไป...แน่นอนแล้วใครมันจะมาช่วยสเลนเดอร์แมนในการทำภารกิจ? ใครมันจะมาช่วยดูแลไม่ให้มนุษย์หลงเข้ามาในป่ามาเจอพวกเขา? จากนั้นมนุษย์หรือพาสต้าใครมันจะหายไปจากโลกก่อนล่ะ มนุษย์ก็ฆ่าพวกเขาไม่ได้ ทำได้แค่ให้พวกเขาบาดเจ็บ ถึงพวกเขาตายแต่ก็ไม่ตายแค่อยู่ในสภาวะจำศีล จากนั้นก็ฟื้นขึ้นมาฆ่ามนุษย์อีก ตายไม่ได้นอกจากต้องให้พวกนั้นฆ่ากันเอง จะเอายังไง? จะทำให้พวกนั้นฆ่ากันเองก็ยากแล้ว(ถึงจะเห็นว่าพวกนี้ทำท่าจะฆ่ากันก็เถอะ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้และก็มีส่วนน้อยมากที่จะฆ่ากันเอง)

"มันก็แค่นิยายจะเอาอะไรกับมันมาก"

-พวกเขา/คุณอาจจะคิดแบบนั้น แต่บางทีนิยายมันก็เปรียบเสมือน 'ความรู้' ด้วยเช่นกัน แล้วนิยายมันเป็นความรู้ได้ยังไง งั้นไรท์ขอบอกไว้ก่อนนะว่าเวลาจัดงานกิจกรรมมันก็ต้องมีการจัดแบบสร้างสรรค์ใช่หรือไม่? เวลาเปิดร้านอะไรพวกนี้ก็อยากจะทำอะไรแตกต่างออกไป เพราะฉะนั้นนิยายก็เปรียบเสมือนเป็นสื่อจินตนาการที่ช่วยให้ผู้อ่านสามารถนำไปประยุกต์ใช้ในชีวิตประจำวันได้เช่นกัน แต่ไม่ได้หมายความว่านิยายทุกเรื่องมันสามารถใช้ได้ 'ทั้งหมด' เพราะมันมีนิยายบางเรื่องแต่งขึ้นเพื่อสนองความต้องการ เพื่อความบันเทิง แต่ไอความบันเทิงมันคือสิ่งที่สามารถทำให้ผู้อ่านมือใหม่หรือผู้อ่านที่ดูไม่ประสีประสา ผู้อ่านที่ไม่มีความรู้เรื่องราชวงศ์หรือประวัติศาสตร์สมัยก่อนสามารถเข้าใจผิดได้ เช่น นิยายที่มีการปะปนราชวงศ์อังกฤษกับราชศ์วงจีน การใช้เรียกราชินีแทนที่จะเป็นฮองเฮากลับเรียก 'ราชินี' ชื่อคนเป็นจีนแต่ทว่าการใช้ศัพท์มันคือของราชวงศ์จีน การเรียกยศแทนที่จะเรียกเป็นดยุก ซึ่งมันปะปนมั่วไปหมดจนไม่อาจสามารถแยกแยะได้ว่าอะไรคือความจริงอะไรคือเรื่องแต่ง

นักเขียนนิยายล้วนต้องศึกษา และไม่ได้สุขสบายเหมือนที่หลายๆคนคิด นักเขียนต้องค้นคว้าหาความรู้และหาข้อมูลต่างๆมากมาย หลักฐานทางประวัติศาสตร์ นิยายประเภทที่เป็นแนวประวัติศาสตร์ก็ต้องหาข้อมูลหลักฐานแล้วค่อยนำมาดัดแปลงก็ได้ นิยายแนวแฟนตาซีมันก็เปรียบเสมือนเป็นการหาข้อมูลแบบทั่วทุกมุมโลกแล้วนำมาดัดแปลงใหม่ๆในแบบของพวกเขาเอง เหล่านักเขียนนิยายนั้นก็เหมือนกับว่าเป็นการเรียนรู้รอบตัวไปด้วยเช่นกัน การจินตนาการที่สามารถนำไปใช้ในชีวิตประจำวันได้(แต่ไม่ค่อยมีใครนำไปใช้ และอาจเป็นส่วนน้อย) เราเข้าใจว่ามันแค่นิยาย แต่ขอให้ระวังอีกอย่างหนึ่งคือ 'อย่าให้มันปนกันมั่วไปหมด' เหมือนที่อธิบายตัวอย่างมาให้ พวกเขาจะเขียนแบบไหนออกมาก็ได้อยู่ที่พวกเขา ถ้าเขียนเพื่อความบันเทิงหรือเพื่อความสนุกก็ไม่ว่าแต่สิ่งที่ต้องระวังมากที่สุดคือ 'การถูกนักอ่านวิพากย์วิจารณ์' ไรท์เป็นคนหนึ่งที่อ่านแล้วหงุดหงิดเพราะตอนแรกๆมันก็มาแนวๆจีน พออ่านปุ๊ปปเผือกเป็นราชวงศ์อังกฤษ พลังเวทย์ดันเป็นของจีนแต่พวกตำแหน่ง ยศฐาบรรดาศักดิ์กลับเป็นราชวงศ์อังกฤษ มันอ่านแล้วติดขัดใจ

นักอ่านมือใหม่ช่วงอ่านแรกๆอาจจะไม่คิดอะไรมาก แต่ถ้าพวกเขาอ่านไปเรื่อยๆ อ่านไปสักหลายๆเรื่อง หลายวัน หรืออ่านจนติดนิยายจะเข้าใจว่าทำไมนักอ่านบางเรื่องหรือหลายเรื่องถึงมีความคิดเห็นเช่นนั้น แต่ไม่ใช่แค่นักเขียน นักอ่านก็ต้องแยกแยะให้ออกเช่นกัน

อีกเรื่องหนึ่งที่อาจจะมีหลายคนสงสัยกับ 'ยันเดเระ' ...

ยันเดเระน่ะมีข้อดีอีกอย่างคือ "เขาจะไม่สนใจหรอกว่าคนรักจะเคยฆ่าใคร เขาไม่สนหรอกว่าคนรักจะเป็นยังไ เขาไม่สนหรอกว่าคนรักน่ะจะฆ่าใครไปบ้าง เพราะเหตุผลเดียวคือ 'ก็กูรักของกูอ่ะมีปัญหามั้ย' ขอแค่คนรักไม่ทิ้งเขาไปและขอแค่ไม่มีมือที่สามแค่นี้เขาก็ดีใจมากแล้ว" เพราะว่าเขา 'รักคุณ' ไงล่ะ

คนที่ชอบยันเดเระไรท์พอเข้าใจแล้วว่าทำไม เพราะสาเหตุนี้นี่เอง เพราะยันเดเระคือคนรักที่ซื่อสัตย์มากๆและจะรัก ยอมรับในตัวตนคุณตลอดไป

แต่ช่างน่าเศร้า...เพราะยันเดเระบางเรื่องหรือส่วนใหญ่มักจะไปรักกับคนที่ไม่รักตน แต่ชีวิตจริงเราไม่มีทางรู้หรอกว่าใครคือยันเดเระแน่นอน และข้อเสียของยันเดเระนั้นบางทีหากยันเดเระไปรักกับคนที่ไม่เคยสนใจยันเดเระ ทำเพียงเพื่อผลประโยชน์และเพื่อความสะใจเท่านั้น เห็นยันเดเระเป็นของเล่นแต่ยันเดเระกลับไม่สนใจถึงจะรู้ก็ตามว่าคนรักคิดยังไง แต่ก็ยังคงรัก สุดท้ายก็ต้องตาย แน่นอน...ยันเดเระมันไม่สนใจความเจ็บปวดทางกายหรอกนะ เพราะพวกนี้ยอมตายเพื่อคนรักได้เลย

แนะนำตัวละคร

เกรย์ มิสโซเดียร์(คุณ)

Height :151

Weight :39

รายละเอียด :คุณได้มาเที่ยวที่ต่างประเทศและคุณก็ได้ไปเที่ยวพักบ้านเช่าหลังหนึ่งที่อยู่ติดกับป่าและอยู่ห่างไกลจากตัวเมืองมากพอสมควร คุณสื่อสารภาษาอังกฤษไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่นัก แต่คุณก็มีตัวช่วยในการสื่อสาร คุณค่อนข้างรักอิสระ แต่ทว่าคุณกลับถูกลักพาตัวมายังที่คฤหาสน์แห่งหนึ่งพร้อมกับผู้ถูกลักพาตัวที่คุณไม่รู้จักคนอื่นๆ...ในงานเลี้ยงของพวกเขา

"ฉันไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงต้องกักขังฉันไว้ ฉันไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาต้องทำแบบนี้ ฉันไม่รู้..และไม่เข้าใจ..."

"พวกเขาต้องการอะไร? ฉันเป็นอะไร? ฉันคือใคร? แต่ทำไม...ทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นเคยกับพวกคุณกัน..."

"ไม่เอานะ ขอร้อง..."

"ได้โปรด ปล่อยฉันไป...อย่ากักขังฉันไว้แบบนี้!!!!"

"เธอเป็นของพวกเรา...พวกฉันจะไม่ยอมให้ใครมาพรากเธอไปจากพวกเราเป็นอันขาด!!!!"

?THEORA

?THEORA